در عالم کار جلسات بخش مهمی از تعیین مسیر رو بر عهده دارند … از جلسات تعیین خط‌مشی گرفته تا جلسات بازخورد و اصلاح استراتژی تا جلساتی که برای عقد یک قرارداد گرفته می‌شوند تا جلساتی که به بررسی یک طرح می‌پردازند.
اما آیا تشکیل جلسه فرهنگی دارد؟
قطعاً دارد!
آیا ضرورت تشکیل یک جلسه مشخص است؟
قطعاً بله!
آیا رعایت می‌کنیم؟
قطعاً خیر!
اگر به همه درخواست‌هایی که برای امروز داشتم پاسخ مثبت می‌دادم، می‌بایست چهار جا جلسه می‌رفتم! مجیدیه، بهشتی، کشاورز، امیرآباد! آن دو تا را که لزومی به حضور بود رفتم، دو تای دیگر با تلفن حل شد!
و در شگفت مانده‌ام که جلساتی که هیچ لزومی به دیدار حضوری نیست و قرار است فقط یک سری اطلاعات رد و بدل شوند، چه اصراری به حضور وجود دارد؟
فکر می‌کنم این بخشی از فرهنگ تشکیل جلسات ما باشد، که احساس می‌کنیم رفتن و دیدار حضوری به معنی احترام و نرفتن و حل و فصل قضیه از طریق تلفن بی احترامی است!
بد نیست شما هم یک بار امتحان کنید و فکر کنید درباره جلساتی که به آن‌ها دعوت شده‌اید: آیا واقعاً لزومی به حضور فیزیکی وجود دارد یا از طریق تلفن و ارسال اطلاعات به وسیله ایمیل و … هم می‌شود قضیه را ختم به خیر کرد!
از آرشیو نوشته‌های وبلاگ روزنوشت‌های ژورنالیست – سه‌شنبه ۱٠ دی ۱۳۸٧
پی‌نوشت 13 آبان 1400: آن روزگار کرونا نبود تا بساط جلسات را اینطور سامان دهد! :))
