کلماتی هستند که گاهی می‌توانند مسیر زندگی را تغییر دهند. گاهی این کلمات، در قالب یک بیت شعر خود را نشان می‌دهند و گاهی در قامت یک جمله قصار.
از این دسته برای من، حکمت 183 نهج البلاغه است که یادم نیست نخستین بار چه زمانی و چگونه آن را دیدم، اما دیدنش همان بود و تکان خوردنم همان.
به گواه فیسبوک، این جمله را 24 ژانویه 2014 به عنوان کاور صفحه خودم قرار داده بودم یا به عبارتی، 7 بهمن 1392. حداقلش از آن زمان، یکی از سرمشق‌هایم بودخ و الگوهای زندگی‌ام.
يَا ابْنَ آدَمَ مَا كَسَبْتَ فَوْقَ قُوتِكَ فَأَنْتَ فِيهِ خَازِنٌ لِغَيْرِكَ
ای فرزند انسان! آنچه بیش از نیازت کسب می‌کنی (و به تو می‌رسد) همانا نزد تو امانتی است و خزانه‌دار آن برای دیگران هستی.
و قرینه این سخن، در آیه 180 سوره آل عمران، چنین آمده:
آنان كه بخل می‌ورزند، و آنچه را خدا از فضل خویش به آنان داده، انفاق نمی‌كنند، گمان نكنند اين كار به سود آنها است؛ بلكه به زیانشان است؛ به‌زودی در روز قیامت آنچه را درباره آنان بخل ورزيدند همانند طوقی به گردن آنها می‌افكنند. و ميراث آسمان‌ها و زمين، از آن خداست؛ و خداوند، از آنچه انجام می‌دهید، آگاه است.
